Që në fillim të këtij teksti dua të them se për çfarë bëhet fjalë. Bëhet fjalë për humbjen e shtatzënisë dhe e një fëmije.
Nëse shtatzënia është në javët e para apo në një fazë të avancuar. Në tekst flas për humbjen, për përballjen me humbjen dhe për të gjithë ata që e bëjnë të vështirë këtë.
Për të bindur shoqërinë se kjo nuk është e thjeshtë. Nuk po flas për aborte të qëllimshme dhe nuk po flas nga përvoja ime, por si psikologe që është ulur përballë grave që e kanë përjetuar këtë dhimbje. Mund ta keni të vështirë për të kuptuar, nëse është shumë e vështirë – ndaloni. Kjo është një temë e rëndësishme dhe sinqerisht, teksti është krijuar nga dhembshuria e thellë, por edhe nga zemërimi ndaj disa njerëzve që e bëjnë të lehtë për gratë që e kanë jetuar dhe mbijetuar këtë.
Ky tekst është për të gjitha ato gra që shpresuan, që u bënë nëna për disa javë apo disa muaj deri në momentin kur u bënë, siç thonë shpesh, nënat engjëjsh.
Unë ju dëgjoj dhe ju shoh. Për të gjithë shembujt në tekst, u mor pëlqimi nga gratë historitë e të cilave janë të dhimbshme, i falënderoj që vendosën të ndajnë periudhën më të vështirë të jetës së tyre për të ndihmuar ndoshta gratë që po kalojnë të njëjtën gjë.
“Më tha se gratë lindnin gjithsesi ose bënin abort spontan gjatë kohës që punonin në arë, një moment ju jeni duke qëruar një panxhar dhe pastaj përjetoni një abort spontan.
Në ditët e sotme aborti shihet si sëmundje, ndërsa më parë ka qenë më e lehtë të përballesh me të”. “Epo ndëgjojmë fjalë si: nuk është se ishte një fëmijë i gjallë, “Ti je ende e re, do ta harrosh”.
“Ti je e re, do të kesh një tjetër fëmijë dhe do t’i harrosh të gjitha këto”. “Epo, ti tashmë ke një fëmijë, përqafoje atë” .
“Më mire tani që e humbe se sa ta humbisje pasi ta kishe lindur”.
Këto janë të gjitha ato që dëgjuan gratë që humbën foshnjat e tyre nuk arritën as t’i shohin fytyrat e bebeve të tyre. Asnjë nga këto humbje nuk është më e vogël se tjetra, asnjë nga këto fjalë nuk duhet të ishin thënë ndonjëherë. Asnjë grua nuk e meritonte të dëgjonte një gjë të tillë. Asnjë nga ato që u tha nuk është e saktë. Asnjë humbje nuk është një “humbje” e thjesht. Fatkeqësisht, abortet spontane janë një realitet i hidhur dhe i dhimbshëm që kalojnë shumë gra.
Ndonjëherë disa nga ato vendosin të flasin publikisht për përvojat e tyre dhe kështu në një farë mënyre tërheqin vëmendjen për diçka që heshtet. Ashtu si me shumë gjëra, shtrirja e vëmendjes është e shkurtër. Për një kohë, gratë e kuptojnë se nuk janë vetëm dhe se ajo që përjetojnë, kryesisht në heshtje dhe të vetme nuk është e lehtë për to.
Por për fat të keq, qendër e vëmendjes shuhet shumë shpejt dhe diçka tjetër pushton median. Shoqëria iu kthye shpejt zakonit të mirë të grave që kalonin nëpër të gjitha llojet e gjërave dhe duhej të qëndronin të heshtura dhe të vuanin pa e kuptuar as kush gjendjen e tyre. Sepse – kjo ka ndodhur me shekuj teksa ne qëronim panxharin, pra pse po e dramatizon dikush tani. Të paktën kështu duan të na bindin.
Ajo shëmbëlltyrë për ciklin u tregua nga një psikiatër. Një profesionist i shëndetit mendor i cili gjithashtu ofroi këshilla fillestare për një grua pas humbjes së shtatzënisë së saj të tretë, pasi iu desh të kalonte për herë të dytë një lindje të një fëmije të vdekur. Kështu burri që e ndihmoi fillimisht, pasi ajo vazhdoi të kontaktonte me të muaj më vonë dhe të vinte për kontrolle, i tregoi këtë tmerr. Me një shënim, jo për herë të parë, për ta harruar. Personalisht, mua më duket monstruoze kjo.
Fatkeqësisht, ky nuk është shembulli i vetëm. Shumë gjinekologë besojnë se “ilaçi” më i mirë për këtë lloj humbjeje është një shtatzëni tjetër. Mjekë të shumtë, por edhe mjedisi, e shtyjnë një grua që ka përjetuar një humbje në një lloj “zgjidhjeje” të atij problemi përmes preokupimit për një shtatzëni të re. Ata brohorasin që ajo mund ta bëjë, se është e fortë, se do të luftojë dhe disi do të dalë fitimtare nga ajo luftë.
Me çfarë saktësisht duhet të luftojnë dhe me çfarë arme?
Në njëfarë mënyre, kur imagjinoj një “luftë”, zakonisht pres që luftëtari duhet të ketë ende mundësinë për të pasur një ndikim real në rezultatin e situatës. Në këto raste, ideja se një grua është në çfarëdo mënyre përgjegjëse ose e aftë të ndikojë në përfundimin e shtatzënisë së saj, mund të jetë vetëm e dëmshme.
Ju nuk keni asnjë faj apo përgjegjësi. Bëre gjithçka që munde dhe atë që duhej të kishe bërë në atë moment dhe bëre më të mirën. Nuk jeni vonuar për kontrollin tuaj gjinekologjik, nuk keni ngrënë ushqimin e gabuar, nuk keni lëvizur shumë ose nuk keni lëvizur shumë pak, nuk ka të bëjë me ngritjen e kutive mbi kokë ose për të luajtur me një tjetër fëmijë, nuk ishte për seks, nuk ishte për ankthe, nuk ishte për të menduar diçka të keqe për fqinjen shtatzënë, nuk ishte për kafe, nuk ishte për cigare, nuk bëhet fjalë për pantallonat e ngushta, nuk bëhet fjalë për faktin që nuk kë shkuar te doktori, jo për shkak të mungesës së lutjes, nuk është për shkak të ndonjë gjëje që keni bërë. Bëre gjithçka që munde në atë moment. Ndonjëherë ne nuk kemi asnjë ndikim në tragjedi dhe në atë që ndodh me trupin tonë.
Tragjedia thjesht ndodh.
Ju lutemi mos lejoni që t’ju bindin ta harroni atë. Ju e dini se çfarë do të thotë të jesh shtatzënë.
Ju e keni imagjinuar atë fëmijë shumë herë. Ndoshta ishin dy ose tre. Imagjinove si dukej, imagjinove si do e mbaje, gjete edhe një emër për të, e imagjinove veten si nënë.
Gjithçka u zhduk në atë moment. Nuk është e vogël dhe nuk është e lehtë,
mos u mundo të harrosh, ishte femija ytë, jo vetëm ke humbur shtatzëninë, por edhe gjithçka ke imagjinuar dhe çfarë duhet të ishte.
Kërko mirëkuptim nga të tjerët.
Askush nuk ka të drejtë të zhduk dhimbjen dhe humbjen tënde.
Mund të qëndrosh larg nëse është më e lehtë për ty.
Ata kanë problem,jo ti.
E kanë një problem që nuk dinë se si ta përballonin humbjen tuaj ndërsa ju jeni më e pikëlluar nga të gjithë. Ju nuk keni pse t’i shpjegoni askujt nëse në javën e parë të shtatzënisë së ardhshme shkoni në urgjencë çdo javë sepse keni frikë nga çdo shqetësim. Kërkoni mbështetje dhe gjeni një mënyrë se si ta përballoni frikën tuaj, por nuk duhet të kesh turp nga frika dhe dhimbja jote, humbja jote nuk është thjesht vetëm një humbje. /natalmedia.com/
Materialet dhe informacionet në këtë portal nuk mund të kopjohen, të shtypen, ose të përdoren në çfarëdo forme tjetër për qëllime përfitimi pa miratimin e drejtuesve të “natalmedia”
