Unë jam rritur në vitet tetëdhjetë dhe nëntëdhjetë…
Shkonim në shkollë dhe ktheheshim me shokët.
Ndërsa mami dhe babi punonin, gjyshërit apo fqinjët kujdeseshin për ne.
Darka ishte në shtatë e gjysmë, darkat ishin gjithmonë në shtëpi, ne nuk shkonim kurrë në restorant.
Në orën 7 ishte një nga karikaturat, Tom dhe Jerry, Popeye dhe Oliva, Pink Panther ose ai zogu vrapues – vek-ëink… dhe pastaj disa lojëra të tjera dhe pastaj shkonim në gjumë.
Çelësi i shtëpisë ishte gjithmonë nën rrogoz, nuk kishte vjedhje.
Rrobat bliheshin gjithmonë një ose dy përmasa më të mëdha që t’i përdornim më gjatë dhe ne i kalonim ato brez pas brezi që gjithmonë të na përshtaten gjërat nga vëllai motra ose kushëriri.
Sapo ktheheshim nga shkolla, vishnim rrobat tona lara-lara për të luajtur. Ne duhej të bënim detyrat e shtëpisë përpara se të na linin jashtë.
Telefoni ishte në korridor me një “stretch ëire” të bashkangjitur, kështu që nuk kishte telefonata private.
Televizioni kishte vetëm disa kanale dhe filmat vizatimorë shfaqeshin vetëm disa herë në ditë.
Luajtëm squint, roje kufitare ose lojën me baltë, vrapuam rrugëve ose luanim futboll në rrugë, hidheshim nga shpati i rrëshqitshëm.
Në dimër, kur ktheheshim nga shkolla, zbrisnim kodrës me çantat e shkollës.
Dënimi më i madh për ne ishte se duhej të rrinim në shtëpi.
Ne kishim mysafirë gjatë gjithë kohës, dajë, hallë, agjallar e teze, shokët e mamit dhe babit… dhe askush nuk dilte nga shtëpia jonë i uritur.
Nuk kishte ujë të ambalazhuar, pinim jashtë nga rubineti ose nga zorra në kopsht, duke u siguruar që fillimisht t’i largonim grerëzat (dhe të gjithë ishim shëndosh).
Nëse do të kishin uri gjatë ditës, para drekës ose darkës, merrnin një fetë bukë me sheqer.
Ne shikonim filma vizatimorë të shtunën dhe të dielën në mëngjes, dhe pasdite kalonim orë të tëra duke ecur me biçikleta, duke notuar në lumenj dhe liqene.
Nuk kishim frikë nga asgjë. Ne luajtëm deri në errësirë … perëndimi i diellit ishte koha jonë për të shkuar në shtëpi.
Ne nuk kishim celular dhe prindërit tanë e dinin gjithmonë se ku ishim.
Ato ishin ditët e mira, dhe shumë të largëta. /natalmedia.com/
Materialet dhe informacionet në këtë portal nuk mund të kopjohen, të shtypen, ose të përdoren në çfarëdo forme tjetër për qëllime përfitimi pa miratimin e drejtuesve të “natalmedia”
